همسرم همیشه طوری وانمود می کرد یا واقعا همینطور بود که آرایش اصلا براش مهم نیست و حتی خیلی وقتها بهتره این حایل مصنوعی و شیمیایی بین ما نباشه و من تنبل هم از خدا خواسته.
اما بالاخره یه روز صداش دراومد و گفت اگه آرایش می خوای بکنی یه آرایش کامل بکن اونجوری دوست دارم نه مثل زنهای کارگر که سریع یه دست به موهاش می کشن و یه رژ لب می زنن و این دقیقا مصداق کاری بود که من می کردم هم از سر تنبلی هم اینکه احتمالا اینقدر خودشیفته هستم که نیازی به زیباتر شدن در خودم نمیدیدم!!
و حالا دیگه همون آرایش کارگری رو هم نمی کنم(مگه گهگاهی برای تنوع و روحیه خودم). فکر کنم همین روزها پشیمون بشه و به همون راضی بشه. بهرحال کاچی بعض هیچی.